طراحان راه‌هایی برای امن‌تر کردن و خوش آهنگ نمودن ماشین‌های برقیِ را تصور می‌کنند.
توضیح تصویر: “اگزاستوفون” نصب شده بر روی کالسکه پیاده برقی.
صدای قرقر، وزوز، بوق، و صدای گوش خراش ترافیک شهری می‌تواند اعصابتان را بهم بریزد و در دراز مدت سلامت شما را تهدید کند. اما زمانی که از خیابان رد می‌شوید، نشنیدن صدای اتومبیل‌ها، خود خطری محسوب می‌شود (چون ممکن است متوجه حضور آنان نشوید). اداره امنیت ترافیک بزرگراه‌های آمریکا دریافته است که وسایل نقلیه الکتریکی هیبریدی، مجهز به موتورهای عملاً بی صدا، نسبت به ماشین‌های عادی از نرخ بالاتری از تصادفات با عابرین پیاده و دوچرخه‌سواران برخوردار هستند.
با رشد بازارِ ماشین‌های برقی، قانون‌گذاران بر این بوده‌اند که با اخذ اصطلاحاً “قوانین اتومبیل بی‌صدا” از چنین تصادفاتی جلوگیری نمایند. در ژانویه سال 2013، اداره امنیت ترافیک بزرگراه‌های آمریکا یک استاندارد جدید برای حداقل صدا ارائه کرد که می‌تواند صدای هشدار را در وسایل نقلیه هیبریدی و برقی اجباری کند؛ اجرای این استاندارد در انتظار دیدگاه صنعت خودرو، تا ماه سپتامر 2018 به تعویق افتاده است. در همین حین، اتحادیه اروپا که قانون اتومبیل بی صدا را در سال گذشته تصویب کرده بود، خواستار صدای هشدار ایمنی تا سال 2019 شده است.
از نتایج پیش بینی نشده ی این قوانین: فرصتی برای تغییر منظر صوتی شهری برای صدایی بهتر است. بنا به گزارش CityLab در سال 2013، طراحان در حال آزمون و خطای صدایی جدید و البته خوشایند‌تر برای ماشین‌های برقی می‌باشند. از آنجا که این صدا الزاماً مصنوعی است، خودروسازان دیگر در قید صدای وزوز کسل کننده‌ی موتورهای احتراق داخلی قرار ندارند. برای مثال، نیسان لیف از صدای منحصربه‌فرد بسیار بلندی برای هشدار به عابرین پیاده استفاده می‌کند.
مارتا سانتامبروگیو، دانش‌آموزی در برنامه آینده مواد در مؤسسه مرکزی سنت مارتین لندن، این مفهوم را به خلاقانه‌ترین شکل خود مورد استفاده قرار داده است – یعنی تبدیل صدای ترافیک به صدایی شبیه اجرای یک “ارکستر بزرگ”. “پروژه منطق فازی” سانتامبروگیو با الهام از قانون جدید اتحادیه اروپا، به منظور تمایز بین تاک‌تاک‌ها (یک نوع وسیله نقلیه سه چرخی که به عنوان تاکسی استفاده می‌شود)، کامیون‌ها، و خودروهای سبک سواری که جاده‌های به شدت خطرناک هند را بند می‌آورند، سیستمی از الحاقات موسیقیایی وسایل نقلیه را متصور می‌شود.
این طرح از ذات بداهه‌ی موسیقی سنتی هند نشأت می‌گیرد. سانتامبروگیو می‌نویسد که: “هر (کالسکه‌پیاده) به عنوان عضوی از یک سیستم کاملاً هماهنگ به صورت اتفاقی و ایجاد حس موسیقیایی به عنوان یک کل ایجاد شده است، ایفای نقش می‌کند. حالا ترافیک به یک ارکستر تبدیل می‌شود، ارکستری در حال حرکت.”
البته پروژه منطق فازی صرفاً نظری است. این طرح یادآورِ طرح صدای شهری است که توسط مدیر سابق سیستم صوتی LCD، جیمز مورفی، طراحی شده بود. “سمفونی مترو” او – که اخیراً از سوی هین‌کن احیا و از سوی MTA نیویورک‌سیتی صراحتاً رد شده است– می‌تواند صداهای موزونی را برای روتور مترو (دروازه‌های مکانیکی که عبور تنها یک نفر را از ورودی ممکن می سازند) ایجاد کند. این ایده‌ها با وجودی که خیالی هستند، به ما در درک دنیایی شهری که کمی دوستانه‌تر به نظر رسد، کمک می‌کنند.
منبع:http://mrmayor.ir/
